peaceful family

Որքան գեղեցիկ է մայր և զավակ կապը, հողորդությունը նրանց միջև: Ամբողջ կյանքի ընթացքում մենք փնտրում ենք նման հաղորդություն, մենք նման սիրո կարիք ունենք: 

Ծնողի ամենամեծ պարտականությունն իր զավակներին կրթելն ու դաստիարակելն է: Ծնողներն են առաջին պատասխանատուները: Եվ շատ կարևոր է գիտակցել, որ երեխան է հասարակության, երկրի, ժողովրդի ապագան: Իսկ թե ինչպիսի ապագա է մեզ սպասվում, կախված է այսօր տրված դաստիարակությունից ու կրթությունից: 

Մեղքի և տարիներով ձևավորված  սովորությունների պատճառով մեր հոգևոր առողջությունը վատթարացել է: Մենք բուժամ կարիք ունենք: Ո՞վ և ինչպե՞ս կարող է բուժել մեր հիվանդությունները:

Կատարյալ կյանք չենք կարող ունենալ՝ պարզապես կառավարելով մեղքը, մեր վարքագիծը, մեր խնդիրներ, այլ պետք է փոխակերպվենք: Սա է Բարի լուրը: Մենք պետք է կերպարանափոխվենք,  լինենք ճշմարիտ փառքի մեջ: 

Աստված Սեր է: Եթե մենք ստեղծված ենք Աստծո նմանությամբ, ուրեմն՝ մեր մեջ պետք է ունենանք այդ Սերը: Կեղծավոր մարդկանց սերը նույնպես կեղծ է, քանի որ իրենց նպատակներին հասնելու համար օգտագործում են բոլորին՝ որպես առարկայի: Բայց, որպես Աստծո նմանությամբ ստեղծված մարդիկ, մենք պետք է մեր հարաբերությունների մեջ պահպանենք ճշմարտությունը, ճշմարիտ սերը: Պետքէ տեսնենք ու գնահատենք մարդուն, ոչ թե նրան դարձնենք առարկա մեր նպատակներին հասնելու համար: 

Ճշմարիտ արժեքներից շեղող գայթակղություններն այսօր շատ  են: Եվ երիտասարդը, ով ընտանիք պետք է կազմի, դառնում է այդ գաղթակղությունների զոհը, փորձում է իրեն մատուցված չափանիշներին համապատասխան կին կամ ամուսին ընտրել: Արդյունքոմ՝ առողջ հարաբերություններին տեղ չի մնում: 

Մենք մեր սովորությունները ձեռք ենք բերում դեռ արգանդային կյանքում, երբ լսում ու զգում ենք այն ամենը, ինչ կատարվում է մեր շուրջը:  Մենք որդեգրում ենք այն, ինչ տեսնում ու լսում ենք ընտանիքում, շրջապատում: Արդյունքում՝ մենք դառնում ենք մեր սովորությունների զոհը կամ հակառակը: 

Սովորություններն են, որ մեզ բաձրացնում են կամ դառնում մեր անկումների պատճառները: Սովորություններն են, որ կառուցում ու զարգացնում են ընտանիքը կամ կործանում այն: 

Ատելությունը չի կարող խաղաղություն բերել ո՛չ մեզ, ո՛չ աշխարհին: Ատելությամբ չենք կարող երջանկանալ, այլ սիրելով, ներելով: Աստված մեզ ներում է ամեն օր, ուրեմն՝ մենք էլ պետք է ներենք ամեն օր: Դժվար է, բայց հնարավոր է: Հիշենք, որ Աստված տառապում է ամեն տառապողի հետ, քանի որ մենք բոլորս նրա զավակներն ենք: 

Աստված մարդուն ստեղծեց անմեղության մեջ, բայց մեղքի պատճառով մենք բոլորս կորցրեցինք այդ անմեղությունը: Հիմա մեզանից ամեն մեկի մեջ մեծ ցանկություն կա՝ վերադառնալու այդ անմեղությանը: Ինչպե՞ս:  Ի՞նչ կարող ենք անել: